Od Nikolai cd. Shain'a

Uparcie i zdeterminowanie są negatywnymi i pozytywnymi sposobami opisania tej samej rzeczy. Byłem zdecydowany iść do tamtego pokoju, ale Shain był zbyt uparty, żeby się zgodzić. To może był sposób na zdobycie tego, czego szukaliśmy. Albo zdobycie jakiejkolwiek informacji, a nawet najlepsze - znalezienie tej głupiej zaginionej książki. Musiałem więc go przekonać, żeby sam mnie puścił. Albo nie musiałby w ogóle wiedzieć, że tam idę, aż do później gdy rzeczywiście znalazłbym coś wartościowego.
- Jeśli coś się stanie, to będzie na mnie, więc nie martw się. Wrócę później, to ci powiem co znalazłem! - powiedziałem spokojnie, a moje usta na chwilę się uśmiechnęły, po czym szybko wyszedłem. Martwiłem się, że jeśli zostanę dłużej, będzie próbował mnie od tego odwieść. Wiedziałem, że to zły pomysł, ale i tak zamierzałem to zrobić. Prawie przeskakując, skierowałem się w stronę pokoi. Dotknąłem szyi, teraz była już prawie całkowicie zagojona. Odzyskałem też siły, dostałam krew w skrzydle pielęgniarek. Mój nadgarstek wyglądał na trochę zniszczony, wiedziałem, że obie rany zostawią blizny, które znikną po pewnym czasie.
Znajdując numer, który dostałem od sekretarki, stanąłem przed drewnianymi drzwiami. Rozejrzałem się i widząc, że korytarz był pusty, i żadna żywa dusza nie błąkała się po tym miejscu, nadszedł czas, aby wejść. Spojrzałem na drzwi, próbując znaleźć sposób, aby dostać się do środka. Nie miałem klucza ani żadnej wiedzy, jak je otworzyć innymi sposobami. Wpadłem na pomysł, żeby po prostu wyważyć drzwi siłą, nawet dla mnie byłoby to całkiem łatwe. Ale spowodowałoby to zbyt duży hałas i zaalarmowałoby kogoś. I nie chciałem wpakować się w kłopoty, zanim w ogóle zdążyłem zajrzeć do środka. Ale po chwili pomyślałem o innym sposobie dostania się do środka, dokładnie o oknach. Szybko skręcając na zewnątrz, znalazłem te, które na pewno były tymi samymi oknami do pokoju, przed którym właśnie stałem.
Zerknąłem do środka, było ciemno, tak jak przewidywałem. Z tym chłopakiem w szpitalu nikogo nie powinno tam być.  Odsuwając się, kopnąłem okno i po kilku próbach udało mi się je trochę pęknąć. Po kilku bardziej ostrożnych kopnięciach pękło na tyle, żebym mógł włożyć w otwór rękę. Uważając, żeby się nie podrapać i nie zostawić krwi, udało mi się złapać za klamkę i otworzyć okno od środka. Wydałem ciągły dźwięk triumfu, wskakując do środka.
Pierwszą rzeczą, jaką zauważyłem, był bałagan. Stosy ubrań na podłodze, a część wylewająca się z otwartej szafy, która także pływała w nieogarnięciu. Materac łóżka został przewrócony, a niektóre ślady pazurów zniszczyły materiał. Nie pozwoliłbym nikomu już nazywać mojego pokoju bałaganem, to było nic w porównaniu z tym. Nie zatrzymując się dłużej, zacząłem przedzierać się przez sypialnię, rozglądając się wszędzie, gdzie tylko pomyślałem. Musiał gdzieś schować książkę, a jego własny pokój wydawałby się dobrym pomysłem. Robiąc to miejsce większym bałaganem niż był, kiedy przez nie przeszedłem, nie widziałem niczego, co mogłoby przypominać starą książkę. Było tam kilka, ale wszystkie były albo podręcznikami szkolnymi, albo z czymś zupełnie niezwiązanym. Tom którego szukaliśmy był tak stary, że miał wystrzelić pióropusze kurzu, nadając powietrze zapach stęchlizny. Ale wszystkie znalezione przeze mnie były w nowym dobrym stanie. Przeszukując jeszcze raz pokój, upewniając się, że nie zaniedbałem ani nie pominąłem żadnych miejsc, czułem się beznadziejnie, nie znajdując niczego. Z westchnieniem wyszedłem z pomieszczenia, nawet nie zadając sobie trudu, aby zamknąć okno, przez które wcześniej wchodziłem. Skierowałem się spowrote do pokoju pielęgniarki.
Wchodząc, zobaczyłem, że Shain wciąż nie spał, siedząc na łóżku. Rozczarowany bezowocnymi poszukiwaniami, opadłem na łóżko z rękami w powietrzu, lądując twarzą do przodu. 

- Nie było tam nic. Zuchwałość tego faceta jest tak irytująca, że nawet ukrył książkę. - mruknąłem nieszczęśliwie. 

 

Shain?