Od Hiromaru CD. Neriny

— Powiem ci, nie spodziewałem się tego po tobie.

Na moment straciłem zainteresowanie moim nadgryzionym pączkiem i popatrzyłem na Bastiana.

Chłopak właśnie odchylił głowę i wrzucił sobie całą babeczkę do ust - ta zniknęła bezpowrotnie w smoczym żołądku, zaś Bastian od razu sięgnął do torby po kolejną. Uskubałem kawałek ciasta, podsunąłem Isagomushiemu, ale pączki nie należały do jego ulubionych dań i Isa tylko pokręcił łebkiem, przysiadł mi na ramieniu.

— Co masz na myśli?

Bastian sięgnął do torby po jeszcze jedno ciastko, pożarł je w okamgnieniu, oblizał palce i wrócił wzrokiem do rozciągającego się przed nami oceanu.

Było popołudnie, po zajęciach - obaj potrzebowaliśmy nieco się przewietrzyć, zaś los postanowił skrzyżować nasze ścieżki. Wpadłem na Bastiana pod cukiernią, zdecydowaliśmy się zrobić tam nieco większe zakupy, a potem radośnie podyndać nogami na wybrzeżu i pogadać o życiu i dziewczynach - jak prawdziwi mężczyźni.

— Wiesz, ledwo spotkałeś dziewczynę, i już idziesz poznać jej rodzinę. Nie za szybko?

Zakrztusiłem się tak, że dżem prawie poszedł mi nosem. Bastian usłużnie strzelił mnie przez plecy - oczywiście, jak już przestał się ze mnie śmiać.

— Nie mam w co się ubrać — prychnąłem, wywołując u półsmoka kolejną salwę śmiechu.

— Z ubiorem ci nie pomogę, ale jakbyś potrzebował namiotu, to któraś z moich koszulek będzie jak znalazł.

Zwinąłem dłoń w pięść i huknąłem go w ramię. Mocno. Bastian nawet nie udał, że go to ruszyło, ja zaś musiałem niepostrzeżenie rozcierać kostki.

— Były ciastka, nie ma ciastek. — Półsmok zerknął w rozczarowaniu na dno torby, a potem zmiął ją w kulkę i wcisnął do kieszeni. Wstał, deski nabrzeża zaskrzypiały - dźwięk utonął w tym charakterystycznym „puf!", gdy Bastian rozłożył swoje skrzydła.

— A ty dokąd? — spytałem z wyrzutem widząc, że mój towarzysz szykuje się do drogi.

— Z powrotem do akademika. — Wzruszył ramionami. — W przeciwieństwie do ciebie jestem grzecznym chłopcem i nie bałamucę dziewczyn.

— Taaak? — spytałem, przeciągając sylaby. — A nie ubyło ci ostatnio bluz?

— Spadaj — prychnął Bastian, ale uśmiech nie zniknął z jego twarzy.

Skinął mi głową, pożegnaliśmy się, a potem chłopak zniknął w przestworzach, zostawiając mnie samego jak palec, na pastwę niezbyt wesołych rozmyślań. Wszystkie one kręciły się wokół tego, że bazowo - nie miałem w co się ubrać, nie miałem żadnej ogłady towarzyskiej i nie byłem pewien, co mnie czeka.

— Wiesz, Isa… życie mężczyzny to jest jednak ciężkie — westchnąłem ciężko.

— Nie może być aż tak źle.

Prawie spadłem z nabrzeża, słysząc nad sobą głos Neriny. Odwróciłem się, popatrzyłem na dziewczynę - ta posłała mi uśmiech i przysiadła obok, na miejscu, które dopiero co zwolnił Bastian.

— Może czasem nie jest aż tak źle — przyznałem, wyciągając w jej stronę torbę ze słodkościami. Bastian oczywiście zeżarł wszystkie swoje ciastka, ale mi jeszcze trochę zostało. — Poczęstuj się.

Nerina sięgnęła do torby, wyłowiła stamtąd kawałek twardego pierniczka, podziękowała mi skinieniem głowy.

— Tak coś czułam, że właśnie tutaj ciebie znajdę — powiedziała, odgarniając z twarzy włosy. Wiatr zrobił się porywisty - jak to nad wodą. — Widzisz, rozmawiałam z rodziną, ustaliliśmy trochę przebieg spotkania. Oni… nie będą wymagać, żebyś prezentował się tam jak ambasador innego kraju, więc nie musisz się tyle przejmować - to przecież nie żaden egzamin.

— Odwiedzają was czasem osoby hm… — Szukałem przez chwilę słowa. — Takie uh… zwyczajne?