Od Rivailla do Shain'a

Szedłem korytarzem ziewając. To był już następny dzień w akademii, miejsca pełnego notorycznych ludzi. Jedyną dobrą rzeczą, jaką z tego wyciągnąłem, było poznanie moich własnych umiejętności. Myślałem, że było to przydatne dla mojej towarzyszki, która była demonem, dawało jej więcej pretekstów do wezwania. Poza zajęciami szkoleniowymi nie potrzebowałem jej wzywać, może czasami w moim pokoju, kiedy wiedziałem, że będzie humorzasta, gdybym jej nie wypuścił przez jakiś czas. W pewnym sensie czułem się tak, jakbym miał dużego kota, tak jak czasami potrafiła się zachowywać.
Chociaż ściany w klasie były puste, okna były duże. Każdy chciał mieć miejsce przy nich, żeby siedzieć w nieskrępowanym świetle poranka. Niebo na zewnątrz było błękitne, z wyjątkiem kilku chmur. Nauczycielka weszła wyglądająca tak zainspirowana jak zużyta torebka herbaty i już czułem, że zaczynała się nuda, naprawdę dobra. Ta nauczycielka musiała być naprawdę interesująca, jeśli chciała się rywalizować. Po kilku godzinach zadzwonił prawie ten ostatni dzwonek i mogliśmy wychodzić.
Po raz kolejny wędrując po korytarzu, idąc w poszukiwaniu miejsca, w którym nikt by mi nie przeszkadzał. Nie przepadałem za ludźmi, zawsze znajdowali sposób, żeby mnie wkurzyć, a potem zachowywały się zdziwione, kiedy powiedziałem im coś niemiłego. Ale przynajmniej po tym, jak już nigdy do mnie nie podeszli. Widząc otwarte okno, przy którym nikogo nie było w pobliżu, zdecydowałem się na nim na razie poprzestać, zaczerpnąć świeżego powietrza i wyjrzeć na zewnątrz. W przeciwnym razie przez cały czas błąkał bym się bez celu. Opierając łokcie o ramę, od razu wiedziałem, że spokój w tym miejscu nigdy nie wchodziło w grę.
Przez okno wpadł zapach dymu papierosowego. Zrobiłem zniesmaczoną minę, nie chcąc wdychać śmierdzącej woni. Słyszałem też głosy z zewnątrz, wyraźnie gdzieś blisko mnie, ale nie mogłem ich zobaczyć z miejsca, w którym stałem. Ponieważ nie było tam nic poza nimi, nieuniknione było usłyszeć, co mówili. Nawet mając tylko scenariusz ich rozmowy, bez kontekstu i tylko głosów, wiedziałem, że to chłopcy. Zdania skierowane rozmową przerywały jedynie żarty, często kosztem jednego z ich znajomych. Jednak z dialogu, który nastąpił, było jasne, że nie popełniono żadnego przestępstwa, wręcz przeciwnie. Widocznie lubili przekomarzanie się, dowcipne i niezbyt dowcipne poniżanie. W jednej chwili drażnili się i kpili, aw następnej dyskutowali o strategii jakiegoś zadania, traktując się nawzajem poważnie i udzielając przemyślanych odpowiedzi. Ale rozsądna rozmowa nigdy nie mogła trwać zbyt długo, jakby została zaplanowana przez minutnik. Wkrótce wesołość zaczęła się od nowa. Gdyby byli na zajęciach, wystarczyłoby, aby doprowadzić każdego nauczyciela do szału. Ale nie było nauczyciela, tylko grupka nastolatków.
Jako ich przekomarzanie się powoli mnie irytowało, odsunąłem się od framugi okna i znowu ponownie wróciłem do swojej wędrówki. Mijając kolejne małe grupki uczniów i czając się na klasy z nadzieją, że znajdę jedną spokojną, którą mógłbym zadowolić się podczas przerwy.  
Nie widząc nic oprócz rozczarowania, zacząłem nieco przyspieszać swoje tempo. Przechyliłem głowę w drugą stronę, nie zwracając już uwagi na sale, które mijałem. Mój spacer został przerwany, kiedy moje ciało uderzyło w coś innego. Bardziej niż coś, to była jakaś osoba. Usłyszałem czyjś jęk i odgłos rzeczy spadających na ziemię.
Zwykle już bym odchodził, nie dbając o pomoc ani nie przepraszając za spowodowanie bałaganu. Ale popełniłem błąd, patrząc na osobę, na którą wpadłem. Kiedy na niego spojrzałem, wyglądał na speszonego i zakłopotanego, próbując coś powiedzieć. Miał lisie uszy i ogon, w czerwono-białej kolorystyce. Nie wyglądało na to, żeby pochodził stąd. Szybko zaczął zbierać rozrzucone na podłodze książki. Zrobiło mi się trochę jego żal, więc wypuszczając nieco poirytowane westchniecie, uklęknąłem i pomogłem mu podnieść resztę książek.
- Chodź, pokaż mi, gdzie je wziąć. -  wróciłem do pozycji stojącej, czekając na niego - zanim zmienię zdanie.

 

Shain?